रुप्पाटोलको ताडी र तीननम्बरको जाँड

श्रावणको महिना, धर्म कर्ममा विस्वास गर्नेहरू " बोल बम" भन्दै तिर्थतिर लागे भने म हानिएँ आफ्नो गाउँ मोरंग जिल्लाको झुर्कियातिर। काठमाडौँ मा बसेपनि गाउँ सम्झने बित्तिकै मनमा एककिसिमको आनन्द संचार हुन्छ / आफ्नो वालापन याद आउँछ / अहिले पनि प्राय ती रूखहरू ठाडै छन् जसमा हामी चड्ने गर्थ्यौं / फूटबल खेल्ने खेतका गह्राहरू अहिले पनि जस्ताको त्यस्तै छन् / बिरसिंह हस्दा दाइको खेतमा भएको फूटबल म्याचमा कपरसुकालाई हराएर उपादी स्वरूप ''कुखुराको भाले'' जीतेर ल्याउँदा लगाएको नारा" किप्पर कस्तो - चुम्बक जस्तो'' ब्याक्की कस्तो - भित्ता जस्तो'' अहिले पनि ताजै भएर आउँछ/ यो म्याचमा सागर कोइरालाले कर्नरबाट प्रहार गरेर गोल गरेका थिए / रुप्पाटोलमा ताडी (सुपाडीको जस्तो बोटमा फल्ने लामा र मोटा कोसाबाट निकालिने रस ) र तीननम्बरमा जाँड खान जाने खेतका आली ताछिएर पातला भएपनि अहिलेसम्म उभिएकै छन् / कार्तिकको चिसो महिनामा रातभर जाग्राम बसेर पुर्वटोलमा "राम लीला'' कंशबध '' राजा हरिषचन्द्र'' नाच हेरेको कसरि बिर्सन सकिदोरहेछ र / कुडेली,पैयाँमारी,सिजुवा अनि हाम्रो गाउँमा पालेका पोथी हात्तीहरूलाई गर्भादान गर्न आउने भाले हात्ती (कसैले गणेश महाराज भन्थे भने कसैले बहुला हात्ती )लाई माटाको डल्लाले हिर्काउँदै बैशाख-जेठका टन्टलापुर घाममा खेतका आली-आली (कान्ला-कान्ला) दगुरेको / असार-श्रावणको गर्मीमा भगिरथ ताजपुरिया दाइको यो पोखरीमा कसले पौडी खेलेन होला र? पोखरीको वीचमा रहेको काठको किल्लामा को अगाडि पुग्ने बाजी नै पर्थ्यो / तर दूर्भाग्य हाम्रोभन्दा पछिल्लो पुस्ताका भाइ नारायण पौडेलको यस पोखरीमा पौडी खेल्दा-खेल्दै दुखद निधन भएपछि सबैको पौडी मोह भङ्ग भएको थियो /

मौकामा चौका

मौकामा चौका हान्न कसैले बाँकी राख्दैन। यस्तै मौकामा चौका हाने यी गुरुजीले पनि। रोकेको बसमा गुरुहरुले चुरोट  तानेको त देखेको हो तर गुड्दै गरेकोमाचै थिएन। बस थियो चक्रपथ परिक्रमा  गर्ने। अनौठो  लाग्यो। फोटो नलिकन सकिन।

यसो गर्नसके कसो होला

गर्मीयाममा होस् वा अरू कुनै समारोहमा होस् हामी पेय पदार्थको रूपमा कोक, फेन्टा, पेप्शी, आदि प्रयोग गर्ने गर्दछौं / यसरी हामीले प्रयोग गरिसकेका प्लास्टिकका बोतलहरूलाई फ्याल्ने गरेका छौं / तर अबदेखि यसलाई फ्यालेर होईन कलात्मकरूपले विभिन्न सामग्री बनाएर प्रयोगमा ल्याउन सक्छौं / अझ भन्ने होभने थोरै लगानी गरेर आफ्नो घरबाट नै व्यवसाय संचालन गर्न सक्छौं  र प्रशस्त मात्रामा फाईदा गर्नसक्छौं / यो एकपटक हेरौं त .....  बनाउने विधि पनि यहीं नै छ /

                                                                   

                                     

                                                                                 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

                                                                             

बर्थडेको भोज

लेख्ने विषय त होईन होला तर पनि लेख्न मन लग्यो। अचम्म मान्नुपर्ने कुरा त थिएन होला तर पनि अचम्म लाग्यो। 2071-12-21 गते दिनको ३ बजेको हुँदो हो म गौशालाबाट सार्वजनिक बसमा चढेर आफ्नो बासस्थान बालकुमारीतर्फ आइरहेको थिएँ। एयरपोर्ट अगाडि दुईजना नेत्रहीन व्यक्तिहरूले आफ्नो हात माथि उठाएर गाडी रोक्ने कोशिश गरिरहेका थिए। म चढेको गाडीको चालकले बसको गति कम गरे। ढोकाबाट गाडीको स्टाफले घोक्रो सुकाउँदै कराए " कहाँ जाने ?" उनीहरूले तुरुन्त उत्तर दिए " बालकुमारी "/ एनकेन प्रकारेण गाडीको स्टाफले सहारा दिएर उनीहरूलाई बसभित्र चढाए। उनीहरूको प्रवेश सगैँ बसभित्र "ठुस्स" जाँडको गन्ध पनि प्रवेश गर्यो। उनीहरू अपाङ्ग बस्ने सिटमा बसिसकेका थिए। उनीहरूलाई देखेर मलाई भने हाँसो र अचम्म दुवै लागिरहेको थियो। ढोका छेउका सिटमा बसेका महिलाहरूले आ-आफ्नो नाक थुने। दुई मध्ये एकले भन्दै थिए " साथीको बर्थडेको भोज खाएर आएको। " बालकुमारी आएपछि बसको गति पून कम भयो। उनीहरू बसबाट ओर्लिए।

(माफ गर साथी हो।)